ԽԻՂՃ

Խենթ ու դիվահար քրմերի կույտից

դուրս է պրծնում Խիղճը տրորված,

ցնցոտիավո՛ր,կեղտո՛տ,անլվա՛,

մաքառումների բովում թրծված,

չգիտես որտեղ ուսում ստացած,

չգիտես` թե ի՞ նչ առաքելությամբ,

փնտրում է այն անհաղթ մարմինը,

որին տապալել դեռ չի հաջողել:

Փնտրու՜մ է,գտնու՛մ,ներս է սողոսկում

իր Խղճանյութով օծում թշվառին,

արյունն է քամում անգույն գարշելին,

որ նվեր տանի աննյութ արարչին.

Նաև հագուրդ տա ինքն իր կրքերին,

Որ կործանման են տանում աշխարհին,

Որ չեն կշտանում արյան գետերից…

Տանջու՛մ է,տանջում է այնքա՛ն,որ չես դիմանում

Ու հասնում է Ինքնադատաստանը`շղարշով ծածկված,

պայթու՛մ է սիրտդ,զարկում ուղեղիդ

ձուլվում են խիղճն ու հոգիդ միատեղ

կաղապարվում է գիտակցությունդ,

գահավիժում ցած`դեպի գեհենը…

                                                      ԱրԷ

նկարը՝ Է. Մունկի